معرفی کتاب در آغوش نور
امروز می خواهیم کتاب در آغوش نور را به شما معرفی کنیم. کتابی بسیار جالب و آرامش بخش. بنده شخصا این کتاب را خوانده ام و بسیار از مطالبش لذت برده ام و تاکید می کنم شما نیز آن را بخوانید.
درباره نویسنده
نویسنده این کتاب زیبا خانم بتی جی ایدی می باشد وی متول سال 1942 می باشد. خانم ایدی اهل آمریکا می باشد و کتابهایی مربوط به تجربه های نزدیک به مرگ را نوشته است که مشهورترین کتابش کتاب در آغوش نور است. وی بدلیل داشتن تجربه مرگ و دوباره زنده شدن به این سبک نوشتن علاقه پیدا کرده است بنابراین توضیحات و توصیفات قشنگ و دلنشین وی به دل خواننده می نشیند و طرز نگاه و فکر شما را به مرگ تغییر می دهد.
زندگینامه نویسنده
خانم آیدی در سال 1942 در ایالت اسکا در داکوتای جنوبی به دنیا آمد. پدر وی ایرلندی و مادرش سرخپوست بود. وی فرزند هفتم خانواده بود و سه خواهر و برادر کوچکتر از خود نیز داشت. وقتی بتی چهار ساله بود پدر و مادرش از هم جدا شدند. پدرش او را به همراه چند خواهر و برادر دیگرش به مدرسه شبانهروزی کاتولیکها فرستاد. مسائل و مشکلات زیادی را در مدرسه شبانه روزی پشت سر می گذارد که توضیح کامل ترش در کتاب هست.
ازدواج
بتی در پانزده سالگی نزد مادرش رفت و به بدلیل زندگی سختی که داشت با پسر همسایه ازدواج کرد و بعد از شش سال و با داشتن سه فرزند از همسر اولش جدا شد.
بعد از طلاقش با مردی درستکار به نام “جو” آشنا شد و با وی ازدواج کرد. جو نیز مانند بتی از همسر خود جدا شده بود. در سال 1967 هفتمین فرزند وی به دنیا آمد اما به گفته پزشکان می بایست جنین را سقط می کرد زیرا احتمال ناقص بودن او زیاد بود. اما بتی راضی نشد و بچه ای سالم به دنیا آورد.
تجربه مرگ
در هجدهم نوامبر سال 1973 و در سن 31 سالگی وی به بیمارستان رفت تا با عمل جراحی لوله های رحمش را ببندد برای جلوگیری از حاملگی. ابتدا همه چیز خوب پیش می رود ولی در شب اول بعد از عمل جراحی خونریزی شدیدی پیدا می کند و باعث می شود روح از بدنش جدا شود و به دنیای دیگری هجرت کند. که در این کتاب مفصل توضیح داده است. او بعد از این تجربه شیرین تصمیم به نوشتن کتابهای متعددی در این زمینه می گیرد. این کتاب حکایت از تجربه مرگ خانم آیدی هست که امیدواریم با خواندن آن درک بهتری نسبت به سرای باقی پیدا کنید.
برگزیده ای از سخنان خانم جی آیدی
- تمام انسان های روی زمین دوست داشتنی نیستند اما هنگامی که با شخصی رو به رو می شویم که به سختی می توانیم به او علاقه مند شویم, اغلب به این دلیل است که چنین اشخاصی ما را به یا دصفت مخصوص یا چیزی در وجود خودمان می اندازند که از حضور آن خرسند و راضی نیستیم.
- بدون عشق, ما از هیچ کمتر هستیم. ما روی زمین حضور داریم تا به یکدیگر یاری رسانیم, توجه و مهربانی ابراز داریم, یکدیگر را بفهمیم و درک کنیم و سرانجام گذشت و اغماض داشته باشیم و دیگران را مورد بخشایش خویش قرار دهیم و به خدمت دیگران در آییم. ما به زمین آمده ایم تا برای هر موجودی که در عالم فانی به دنیا آمده است, احساس عشق و محبت باشیم. شاید شکل و ظاهر دنیوی آنها به گونه ای باشد که از پوستی سیاه, زرد یا گندمگون برخوردار باشند. ممکن است موجوداتی خوبرو, زشت رو, باریک اندام یا درشت هیکل یا فقیر یا غنی باشند. اما مهمترین درست این است که آنان را از شکل ظاهری شان قضاوت نکنیم.
- این خود ما هستیم که محیط اطرافمان را با افکاری که در ذهن داریم می آفرینیم.
- چنانچه از قدرت ترسناک و عظیم واژه ها و گفته هایمان مطلع بودیم, به راستی ترجیح می دادیم به جای سخن گفتن و ایجاد هرگونه افکار منفی, سکوت اختیار کنیم.
- ظاهرا هنگامی که ما از دنیا می رویم و می میریم هیچ کاری مگر انتقال از مکانی به مکان دیگر را تجربه نمی کنیم. مرگ همانا رفتن از وضعیتی به وضعیت دیگر است.
نظر بدهید