اعتیاد به بازی را چگونه تشخیص دهیم ؟ راه مقابله با این اعتیاد چیست ؟

اعتیاد به بازی

در دنیای امروز بسیاری از خانواده ها با پدیده ی اعتیاد به بازی های ویدیویی و اندروید مواجه هستند. این مصاله گریبان گیر بچه ها و همچنین بزرگتر های آن هاست. شاید خود شما هم به یکی از بازی های گوشی های هوشمند اعتیاد پیدا کرده باشید. اعتیاز به بازی در عصر بسیار فراگیر شده است. آیا اعتیاد به بازی های اینترنتی و ویدیویی واقعیت دارد؟ یا اینکه چنین رفتار هایی نشان از موضوع ریشه دار تری دارد؟ اگر شما یا شریک زندگیتان و یا فرزندانتان برای این بازی ها زمان نامعقول زیادی را صرف می کنید باید چه کرد؟

آیا اعتیاد به بازی های ویدیویی واقعیت دارد؟

برای افرادی که زیاد تلاش می کنند تا یک بازی را یاد بگیرند و یا پس از چند دقیقه از ان خسته می شوند قابل درک نیست که افرادی وجود دارند که بسیاری از کار های مهم زندگی خود را کنار می گذارند تا بتوانند زمانی را به بازی کردن اختصاص دهند. با اینکه ممکن است عجیب به نظر برسد اما چنین اعتیادی وجود دارد.

در آخرین تحقیقات انجام شده در مرکز تشخیص و آمار های اختلالات روانی آمریکا، اعتیاد به بازی های اینترنتی سر فصل جداگانه ای را به خود اختصاص داد. درحالیکه در دسته ی اختلالات روانی جای گرفته است، هنوز نیازمند تحقیقات بیشتر متخصصان در این زمینه است.

183 میلیون نفری که در آمریکا به انجام بازی های مجازی از قبیل بازی با کنسول، رایانه، گوشی های هوشمند و تبلت می پردازند، 99 درصد از پسران زیر 18 سال و 94 در صد از دختران زیر 18 سال را تشکیل می دهد و در سراسر کره ی زمین 3 میلیارد ساعت از وقت انسان ها صرف انجام بازی های مجازی می شود!

در حقیقت با توجه به تحقیقات انجام شده در دانشگاه نیومکزیکو حدود 6 تا 15 در صد از این افراد علائمی از اعتیاد به بازی را نشان می دهند.

مسأله ی بدتر اینکه در تحقیق ملی دانشگاه ایالت آیووا از بین 1178 جوان آمریکایی، روانشناسان دریافتند که از هر 10 نفر که بازی مجازی می کنند، یک نفر (حدود 8.5 درصد) دچار آسیب های بازی از قبیل قمار می شوند. این افراد به دلیل اعتیادی که به بازی دارند با خانواده، اجتماع و محیط مدرسه مشکلات عدیده ای پیدا خواهند کرد.

این بازی ها منجر به عدم تمرکز حواس بچه ها در مدرسه می شود و زمان زیادی از اقوات با ارزش آن ها را با یکجا نشستن تلف می کند علاوه بر آن مشکلات جسمی نیز به همراه دارد.

علائم اعتیاد به بازی

از آن جا که بسیاری از افراد زیر 18 سال مبادرت به انجام بازی های مجازی می کنند، تشخیص اعتیاد در آن ها کار چالش برانگیزی است. ضمناً این نوع اعتیاد مانند اعتیاد به مواد مخدر و الکل تآثیرات جدی و قابل تشخیص ظاهری به دنبال ندارد. بسیاری از والدین نیز این نوع بازی ها را مانند بازی های دیگر برای سنین زیر 18 سال طبیعی می بینند و با آن همراهی می کنند.

در بزرگسالان بازی ها به نوعی حتی عامل تخلیه کننده ی استرس نیز محسوب می شوند. اما چه زمانی تشخیص می دهیم که بازی کردن به نوعی اعتیاد تبدیل شده است؟

اختصاص زمان زیادی به انجام بازی های مجازی و کم گذاشتن برای زندگی

در صورت اعتیاد به بازی افراد تمایل خود به انجام کار های دیگر از جمله مدرسه و شغل خود را از دست می دهند. زندگی خارج از بازی برای آن ها بی معنی می شود زیرا زمان های بسیار زیادی را در دنیای بازی ها غرق می شوند. مراکز روانشناسی اعلام کرده اند این نحوه ی بازی و زمان گذاشتن به آن موجب اختلالات بالینی شده و حتی منجر به بستری افراد می شود.

اعتیاد به بازی در این دسته افراد گاهی آنقدر شدت پیدا می کند که از زمان صرف غذا و خواب نیز کم کرده و به بازی کردن می پردازند. آن ها حتی اگر به ظاهر در حال انجام فعالیت های فیزیکی دیگری باشند در ذهن خود در حال تصور بازی ها بوده و منتظر فرصتی هستند تا به بازی خود ادامه دهند.

بی صداقتی و رفتار بی قانون

یکی از علامت های مهم اعتیاد به بازی زمانی است که ابزار بازی از فرد به اصطلاح معتاد گرفته می شود، خصوصاً اگر غیر منتظره باشد. اگر واکنش فرد سریع و خشمناک باشد معمولاً نشانه ی اعتیاد محسوب می شود. بعضی از افراد برای ادامه ی اعتیاد خود حتی حاضر هستند دست به دزدی بازی های جدید بزنند.

خصوصاً زمانی که فرد در جواب سوال درمورد زمان های بازی دروغ بگوید باید دانست که اعتیاد به بازی ایجاد شده است.

نشانه های فیزیکی اعتیاد به بازی

فرد معتاد به بازی در زمانی که نمی تواند بازی کند احساس بی قراری و تحریک پذیری دارد.

احساس خستگی بدنی ناشی از ساعت های طولانی بازی وجود دارد.

احتمالاً دچار درد های میگرنی و درد چشم می شود.

سندروم تونل کارپال به علت زیاد از حد در دست گرفتن گوشی، موس یا کنترل گریبان این افراد را می گیرد.

این افراد نسبت به بهداشت شخصی بی توجه می شوند.

این مسائل ممکن است عجیب به نظر برسند اما با وجود تمام درد های فیزیکی کنار گذاشتن بازی برای فرد معتاد بسیار دشوار است.

ساز و کار اعتیاد به بازی های ویدیوئی چیست؟

چطور امکان دارد شخصی به یک بازی مجازی “اعتیاد” پیدا کند؟ به نظر می رسد بخشی از آن مرتبط با ساز و کار پاداش گیری مغز ما باشد. بازی ها طوری طراحی می شوند که شما با برنده شدن امتیاز می گیرید. مغز به طور نا خود آگاه شروع به برقراری ارتباط بین یک فعالیت خاص و پاداش می کند. پس از مدتی مغز انتظار پاداش را می کشد. ساز و کار پاداش دهی در بازی ها دقیقاً مانند قمار است و شخص بدون منطق و به طور نا معلوم باید انتظار پاداش بکشد و همین مسال سبب می شود با بخت در بازی با جدیت بیشتر به آن ادامه دهد تا بلکه دفعه ی بعدی بتواند امتیاز بگیرد.

محققان بیش از 1600 فرد را مورد بررسی قرار داده اند و مشخص شده است که  مهمترین علتی که سبب می شود فرد دوباره به بازی برگردد همین سیستم پاداش دهی و انتظار برای امتیاز گرفتن است.

همین سیستم پاداش دهی زمانی که با مسئولیت های اجتماعی در دنیای آنلاین و داشتن هم تیمی ترکیب می شود. دور بودن از بازی را با حس عذاب وجدان و کوتاهی در رفاقت آنلاین توآم می کند و فرد را بسیار درگیر و از نظر روانی به اصطلاح معتاد می کند.

این مسآله در مورد کودکان در حال رشد مغزی هستند و در واقع مغز آن ها در حال تشکیل و تثبیت ساختار خود است مشکلات زیادی را می تواند به وجود بیاورد. ارتباط بین بازی های مجازی و ساختار مغزی توسط دانشمندان مشخص شده است. در مغز نوجوانان 14 ساله ای که بیش از 9 ساعت در هفته بازی مجازی انجام می دهند دوپامین بیشتری ترشح می شود. دوپامین هورمونی است که حال خوب ایجاد می کند.

نکته ی جالب اینجاست که مغز بازیکنان این بازی ها در زمان باخت نسبت به زمان برنده شدن دوپامین بیشتری ترشح می کند! این مسأله موجب می شود که فرد تمایل به ادامه ی بازی پیدا کند. دقیقا! مانند افراد قمار باز که تصور می کنند ددر دور بعد بازی بهتر عمل خواهند کرد.

در عین حال، بازی کردن بیش از اندازه ساختار مغز را تغییر می دهد. یعنی بازی های مجازی می توانند ساختار فیزیکی مغز را واقعاً تغییر دهند. مرکز پاداش در مغز این افراد بزرگتر خواهد شد.

آیا بازی های مجازی عامل افسسردگی هستند و یا تأثیر عکس دارند؟

در سنگاپور حدود سه هزار دانش آموز کلاس سوم، چهارم، هفتم و هشتم مورد تحقیق قرار گرفتند. بچه های هیجانی و آن هایی که ارتباط خوبی با بقیه نداشتند زمان بیشتری را صرف انجام بازی های مجازی می کردند. پس از گذشت دو سال میزان بازی این بچه ها به طور میانگین به 31 ساعت در هفته رسید. در حالی بقیه دانش آموزان 19 ساعت در هفته را به بازی مجازی اختصاص می دادند که البته ان هم زمان زیادی است.

در دگروه اول اعتیاد به بازی کاملاً مشخص است. بررسی ها نشان داد که این دسته دچار افسردگی، اضطراب . اضطراب اجتماعی بیشتری هستند. نمره های ان ها نیز در مدرسه بدتر شدند و این نیز دلیل بد تر شدن روابط آن ها در مدرسه شد.

تحقیقی که در مورد 1000 نوجوان 13 تا 18 ساله در چین انجام شد نیز نتایج مشابهی را نشان داد. در مطالعه مشخص شد که نوجوانان پس از 9 ماه بازی مجازی دو برابر احتمال ابتلا به افسردگی دارند. پس از گذشت 2 سال نیز افسردگی، ترس های اجتماعی و اضطراب دراین نوجوانان شدت گرفت. البته افرادی که بازی های مجازی را کنار گذاشتند وضعیت روحی بهتری پیدا کردند.

البته یکی از علل مهمی که باعث می شود مردم به انجام بازی های مجازی روی بیاورند فرار از دنیای واقعی است. در افرادی که به این علت به بازی کردن روی می آورند علائم اعتیاد به بازی را بیشتری می توان مشاهده کرد.  البته این مساله تا حدی شبیه معمای مرغ و تخم مرغ است. اغلب افراد فاقد تمرکز، دارای افسردگی، اضطراب و دیگر اختلالات روانی بیشتر به بازی های مجازی روی می آورند و از طرفی کسانی که این بازی ها را انجام می دهند دو برابر افراد دیگر در معرض اختلالات روانی و از دست دادن تمرکز قرار دارند.

محققان معتقدند که بازی نوعی مکانیزم دفاعی است که افراد با اختلالات درمان نشده از خود نشان می دهند. هر چه که این افراد در دنیای بازی ها بیشتر غرق می شوند احساس تنهایی و انزوا در آن ها شدت می گیرد و این افراد بیشتر جذب بازی می شود و این چرخه ادامه پیدا می کند.

ضمن اینکه اعتیادبه بازی های مجازی بر خلاف اعتیاد به مواد مخدر منع اجتماعی ندارد، آسیب های مشهود جدی نشان نمی دهد و ارزان و دائماً در دسترس هستند.

راه های طبیعی برای مقابله با اعتیاد به بازی

زمانی که رفتار های فردی به شکل اعتیاد در بیاید معمولاً برای درمان از داروهای ضد افسردگی کمک می گیرند که خود عوارض دیگری را در پی دارد. این فکر که فردی می تواند به معنای واقعی به بازی های ویدیوئی و مجازی معتاد شود فکر ترسناکی است. اما باید در نظر داشت که این آسیب های ناشی از بازی معمولاً به طور زمینه ای با مشکل دیگری در ارتباط است.

اگر فردی از نزدیکان شما با این مشکل مواجه است و ساعات زیادی را حتی با وجود درد های فیزیکی به انجام بازی ها اختصاص داده و از مسئولیت های زندگی واقعی سر باز می زند حتماً برای کمک به او قدمی بردارید. با مشورت با افراد حرفه ای و مشاوران می توانید از طریق مسائلی که او را در انجام بازی ها متعادل می کند به وی کمک کنید.

در روش های درمانی فرد معتاد به بازی می آموزد که بازی را جزء بی اهمیت و کم اهمیت تری در زندگی بداند و رفتار ها و ویژگی های بهتری را در خود تقویت کند.

یکی از بهترین کار ها صحبت کردن و مهمتر از آن گوش سپردن به صحبت های این افراد است. با این کار ارزش های واقعی در ذهن وی زنده می شوند و از دنیای مجازی جدا خواهد شد و اعتیاد به بازی کم رنگ میشود.