سیزده به در

سیزده به در

تاریخچه ی سیزده به در

مانند بسیاری از داستان های نوروزی تاریخچه ی سیزده به در نیز به زمان جمشید باز می گردد. گفته می شود که جمشید پادشاه پیشدادی، چندید سال در روز 13 فروردین در دشت ها چادر برپا می کرد. پس از آن ایرانیان روز سیزدهم فروردین را در طبیعت می گذراندند. بیشتر داستان های مربوط به سیزده به در در عصر قاجار نوشته شده است و به نظر می رسد از عمر این مراسم بیش از یکی دو قرن نگذرد. اما، سنگ نوشته های بابلی و سومری نیز از وجود چنین مراسیمی حکایت می کنند. می توان نتیجه که گرفت که سیزده به در جشنی با تاریخ 4 هزار ساله است.

دکتر مهرداد بهار نکات جالبی را در مورد سیزده به در ذکر کرده اند

اسطوره های نجومی در ایران تحت تأثیر ستاره شناسی بین النهرین شکل گرفت. به این صورت که هر یک از دوازده ستاره در یک ماه از سال غالب هستند. اسطوره ها (که احتمالاً بابلی هستند) بر این مبناست که عمر جهان دوازده هزار سال است و در پایان آن زمان آسمان و زمین با هم آمیخته خواهند شد. مردم باستان اعتقاد داشتند که هر چه در جهان رخ می دهد در مقیاس کوچکتر در زمین رخ داده است و به همین ترتیب انسان نمونه ی کوچکی از کل جهان است. به این صورت از عمر دوازده هزارساله ی دنیا به ماه های دوازده گانه رسیدند. در نهایت برای جشن نوروز در ابتدای هر سال دوازده روز را در نظر گرفتند. مردم اعتقاد داشتند که هر چه در طول این دوازده روز برایشان رخ دهد بر زندگی آن ها در کل سال تأثیر خواهد گذاشت.

فلسفه ی سیزده به در

روز سیزدهم هر ماه در فرهنگ ایرانی تیشتر نامیده می شود. روز سیزده به در روز برگزاری جشن است و در تقویم ایران به نام روز طبیعت نامگذاری شده است. البته عموم مردم اطلاع دقیقی از این روز ندارند و به اشتباه آن را نحس و شوم می دانند و با پناه بردن به طبیعت در این روز نحسی آن را از خود دور می کنند.. اما، واقعیت این است که در فرهنگ ایرانی هیچ روسی بد یا شوم یا نحس نامیده نشده است و برعکس روز سیزده به در روز جشن و برکت باران است.